Սասնա ծռեր(Հատված)թարգմանություն գրական հայրենից- սասնա բարբառ
                                                (Էրիկ Հարությունյան և Միքայելյան լևոն)
Գրական հայրեն

Մանուկ Դավիթը Մսրում                                                                           

Դավիթը,որ որբ մնաց ,                                                                                          

Հորեղբայրնենը եկան և ասացին իրար։                                             

Ձենով Հովանը ասաց,-Վերգո,                                                                    

Դու կտանես Դավթին                       

Եթե չէ ապա ես կտանեմ։

Վերգոն ասաց.-չէ ես որդի ունեմ

Դու տար նրան պահիր

Ձենով Հովանը տարավ Դավթին

Եվ դարձրեց իր հոգեզավակը։

Գնացին ու Սասունում որքան ծծմայր կար

Տղային տվեցին նրանց

Սակայն Դավիթը ոչմեկի կաթը չկերավ

Եվ այդ ժամանակ Ձենով Հովանը

Հավաքեց բոլոր քաղաքացիներին ժողովի և ասաց.

Այս տղան կմեռնի,ինչ անենք,չենք կարողանում Դավթին պահել

Սասունցիները ասացին.

Մհերը որ յոթ տարի մնաց Մսրում,այնտեղ մի ծծմայր կա,

Որ հանուն Մհերի Դավթին կպահի,

Դավթին Մըսր ուղարկիր.

Նա այնտեղ պետք է ապրի,թե չէ այստեղ

Անհնարին բան է ,կուրցք չի վերցնի

Հովանը ասաց.-իսկ ով կտանի։

Ասացին.-Քուռկիկ Ջալալու թամբին դիր,

Ամուր կապիր,

Քուռկիկ Ջալալուն ճիպոտով մի լավ զարկիր,

Թող տանի Մըսր։

Հովանը գնաց, Քուռկիկ Ջալալուն դուրս բերեց գոմից

Դավթին բարուրով կապեցին Քուռկիկ Ջալալու գավակին,

Հովանը ասաց.

-Քուռկիկ Ջալալի,խնդրում եմ քեզնից

Իմ տղային դու գետը չգցես,

Իմ տղային քարին չխփես

Կտանես Մըսրա երկիր,

Մսրա խաթունին կհանձնես։

Քուռկիկ Ջալալիին  տալիս եմ պահպանության,

Տալիս եմ պահպանելու մեր Սասնա ճրագը ,

Ոչ քարի կգցես, ոչել թփերին

Ողջ-առողջ տեղ կհասցնես մեր սասնա ճրագը։

Քուռկիկ ջալալին վերցրեց Դավթին,

Եկրնքի և երկրի արանքով թռավ ու գնաց։

Իսկ Մըսրա Մելիքը պատուհանի մոտ նստած,

Տեսավ, որ դաշտերի վրա փոշի էր բարձրանում։

Տեսավ, որ կրակը երկրի վրայից երկինք էր բարձրանում

Եվ երկնքի և երկրի միջև մոտենում էր իր տանը ։

Մըսրի խաթունը ասում է.

-Սա ամպ չի,կա չկա

Սա Քուռկիկ Ջալալու ոտքերի կրակն է այսպես բարձրանում։

Գնաց ասաց.

-Դռնապաններ գնացեք,բացեք դռները,քանի որ մի ձի է հասնում մեր դռան մոտ

Դռնապանները հասան ու դռները բացեցին։

Տեսավ որ Քոռկիկ Ջալալին է

Իսկ գավակին ինչվոր բան

-Մսրա Մելիք,-կանչում է Իսմիլ խաթունը,

-Են բանը վերձրեք բերեք ինձ մոտ

Սասնա բարբառ

Դավիթ, որ մնաց որբ

Հորողբերներ էկան և ասին իրար։

Ձենով Հովանը ասաց,-Վերգո,

Դու կը տանես Դավթին

Թե չէ ես տանեմ։

Վերգոն ասաց.-չէ ես որդի ունեմ

Դու տար  պահիր

Ձենով Հովանը տարավ Դավիթ

Արավ  իրան  հոգեզավակ։

Էլան ու Սասսնա քաղաք

Ինքան ծծմեր որ կար

Էտա տղան տվին զետա ծծմեր։

Տղան ոչ մեկի ծիծ էլ չըվերցուց

Ձենով Հովան քաղաքացիք ժողվեց Էդտեղ,

Ասաց.-Էսա տղան տի(պիտի) մեռնի։

Բա ինչ անենք,բա ինչ չանենք,

ԶԴավիթ(զ-ն դա գրափարյան նաղդիր է)  չենք կարանա շահի։

Սասնեցիք ասին.

-Մհեր յոթ տարի որ Մըսըր մնաց

Մըկա էնտեղ ծծմեր մի կա,

Ու Մհեր խաթեր համար ըզԴավիթ(ըզ-դա հոլովակերտ հոդ է) տի շահի։

ԶԴավիթ Մըսըր ուղարկի

Էնի էնտեղ տապրի թե չէ էստեղ

Անկարելի բան  է-ծիծ չի վերցու։

Հովան ասաց.-Բա ով կտանի, բա ով չի տանի։

Ասին.-Քուռկիկ Ջալալու թամբի վրեն դիր,

Ամուր մի կապիր,

Քուռկիկ Ջալալուն լավ ճիպոտ մի զար,

Թող տանի Մըսըր։

Հովան էլավ,Քուռկիկ Ջալալին դուրս քաշեց գոմից

Քուռկիկ Ջալալուն թիմար

ԶԴավիթ(զ-ն դա գրափարյան նաղդիր է) առան, բարուր կապեցին Քուռկիկի քամակ,

Հովան ասաց.

Քուռկիկ Ջալալինմ,քեզնե կը խնդրեմ

Իմ տըղան դու գետ չ թալես

Իմ տղան դու քար չը զարնես.(խբես)

Տանես Մըսրա էրկիր,

Մըսրա խաթունին դու թասլիմ(հանձնել) անես։

Քուռկիկ Ջալալին կը տամ ամանաթ(պահպանություն)

Կը տամ ամանաթ մեր Սասնա ճրագ

Ոչ քար կը թալես, ոչ թուփ կը թալես-

Հասցենես սալմաթ(ողջ-առողջ) մեր Սասնա ճրագ։

Քուռկիկ Ջալալին ըզԴավիթ առավ,

Մեջ էրկինք գետինք թռավ ու գնաց։

Մըսրա Մելքի մեր պատուհան նստե

Տեսավ թոզ(փոշի) կը գա դաշտերու վերան.

Տեսավ, որ կրակ գետնու էրեսեն կը տա վեր,էրկինք.

Մեջ էրկինք մեջ գետինք կը մոտենա իր տան։

Մըսրա խանութ ասաց.

-Էսի ամպ չի կա ու չկա

Էսի Քուռկիկ Ջալալու օտաց կրակն էսպես կ էլնի։

Դարձավ,ասաց-Դռնապաններ,

Գնացեք դռների բացեք,

Կո(Հիմա), ձի մի կը հասնի մեր դուռ։

Դռնապաններ հասան ու դռեր բացին։

Տեսավ Քուռկիկ Ջալալին է։

Բան մի վեր քամակին։

-Մըսրա Մելիք-կանչեց իսմիլ խաթուն

-Էն բան առեք,բերեք ինձի։

Գաբրիել Գարսիա Մարկես

 Գաբրիել Գարսիա Մարկեսը ծնվել է 1927 թ. մարտի 6-ին Կոլումբիայի Արակատակա քաղաքում ։Գաբրիել Մարկեսը իմ համար կյանքում ավելի տարորինակ է քան կարելի է ուղղակի կարդալով հասկանալ դա։ Նա շատ վեպեր է գրել, ոչ քիչ կինոների սցենարիստ է եղել,ես քիչ եմ Մարկեսի ստեղծագործություններից կարդացել ։ Դրանցից մեկը, «Երկնագույն շան աչքերը»,որտեղ Այս խոսքերի օգնությամբ գլխավոր հերոսը փնտրում էր իրեն իրական կյանքում, դրանք յուրօրինակ գաղտնաբառեր էին, որով պետք է ճանաչեր իրեն հազարների միջից։Նա փնտրում էր այն կնոջն, ով «երկնագույն շան աչքեր» է գրում պատերի վրա:Ու ինձ ավելի շատ այս ստեղծագործություններից դուր եկավ այս խոսքերը « Երբեմն, այն պահին, երբ հազիվ գտնում ենք իրար երազների լաբիրինթոսում անվերջ, ինչ-որ մեկն այնտեղ, դրսում մեր երազների, հատակին գդալ է գցում անզգույշ և արթնանում ենք։
Քիչ-քիչ համակերպվում ենք այն տխուր փաստի հետ, որ մեր այդքան թանկ միասնությունը կախված է ինչ-որ ախմախ բաներից։ Որ կարող է ինչ-որ մեկն անզգույշ լուսադեմին գդալ վայր գցի և վերջակետ դնի այդքան կարճ ու բաղձալի մեր հանդիպմանը» ։ Ըստ ինձ մարկեսը  ավլի շատ ռեալիստ է քան ինչոր ոճի գրող։Մահացել է ապրիլի 17- ին 2014-թվականին Մեխիկոյում։

Կռիվ ինքդ քեզ հետ

Մենք ինքներս մեր դեմ այսինքն բանականությունը, զգացմունքների դեմ։ Այդ կռիվը տևում է մեր ամբողջ կյանքը որը ամեն վարկյան տալիս է մեզ ընտրության հնարավորությունը։ Իսկ այդ ճիշտ ընտրությանը հասնելու համար մենք միշտ կռվում ենք մեր հետ։ Բայց եթե մարդը չուենեար  այդ զդացմունքներ հասկացությունը, մեր կյանքը ուղղակի անհետաքրքիր  և ուղղակի հավասար կլիներ զրոի։ Մենք կռվում ենք ու դա մեր կյանքում իմաստ է տալիս։ Իմաստը դա երազանքն է ,ձկտելը ինչոր մի բանի։ Եթե ձկտում չլիներ մենք չեինք կառուցի տուն, մեքենա, մարդը չեր ձգտի թռչել երկնքով, գնալ Լուսին, իմանալ թե ինչից ենք մենք ստեղծված,կամ ինչու ենք մենք ստեղծված։ Իվերջո այդ մեր ներքին  կռիվը մեզ ոչինչի չի հասցնի, որովհետև ոչվոք չի հաղթի, ոչ քո զգացմունքները, ոչել քո բանականությունը։

Անուշ

Էսսե

Անուշ պոեմը հայ ժողովրդի ամենասիրված երկերից է, իսկ Ա. Տիգրանյանը նրա հիման վրա ստեղծել է «Անուշ» օպերան։

Անուշ պոեմում նկարագրված է հայ գյուղի սովորույթները, մարդկանց ավանդապաշտական պատկերացումնները, որոնց զոհն են դառնում պոեմի հերոսները և հատկապես գլխավոր հերոսուհին՝  Անուշը։ Թումանյանը այս պոեմում մի կողմից   քննադատում է գյուղական բարքերը, բայց մյուս կողմից շատ բարձր է գնահատում ու շատ գեղեցիկ ու պատկերավոր կերպով է ներկայացնում հայրենի բնությունը, ավանդությունները, հավատալիքներն ու սովորույթները։ «Անուշը» մի սիրային պատմություն է,  որը դժբախտ ավարտ է ունենում այնպես, ինչպես Շեքսպիրի «Ռոմեո և Ջուլետը»։ Սյուժետային առումով շատ նմանություններ կան։ Օրինակ՝ Անուշն ու Սարոն սիրում էին միմյանց, բայց ընտանիքների անդամները դրա մասին չգիտեին։ Ճիշտ է,  պեմի սկզբում նրանց ընտանիքները թշնամիներ  չէին,  այլ ընդհակառակը, Սարոն Անուշի եղբոր՝  Մոսիի ընկերն էր,  բայց հայտնի միջադեպից հետո՝ գյուղական հարսանիքի ժամանակ, երբ կռվախաղի ժամանակ Սարոն գետնով է տալիս ընկերոջ մեջքը,  նրանք դառնում են թշնամիներ։ Անուշի և Սարոյի սերը այլևս անհնարին է դառնում, քանի որ նրա երկու ամենահարազատ մարդիկ դառնում են թշնամիներ։ Շարնակությունը ևս որոշ առումներով հիշեցնում է Շեքսպիրյան սյուժեն։ Անիմաստ պատճառով  ընկերոջ հետ թշնամացած Մոսին, իմանալով քրոջ և նախկին ընկերոջ սիրո մասին, սպանում է Սարոյին,  իսկ Անուշը վշտից խելագարվում է, կործանվում է նաև Մոսիին։ Թումանյանը իր այս պոեմով ցույց է տալիս, որ նահապետական բարքերով ապրող հասարակությունը չի կարող ընդունել որևէ շեղում իր բարքերից և սովորույթներից, իսկ Անուշը իր կերպարով ու երազանքներով չէր տեղավորվում այնտեղ։

                    Լոռեցի Սաքո
էսսե

Այս պոեմը պատմում է մի մարդու մասին որը հովիվ էր և ժամանակի մեծ մասը ապրում էր սարերում իր մյուս հովիվ ընկերների ու հոտի հետ։Նա  գյուղացի մարդ էր և կյանքի,  երևույթների  վերաբերյալ ուներ  ավանդակ ան պատկերացումներ, շատ դեպքերում չունենալով մի շարք հարցերի պատասխանները, չունենալով համապատասխան գիտելիքներ, նա ամեն տեղ տեսնում էր առասպելական, հեքիաթային, կախարդական  երևույթներ.երևի սա էր պատճառը, որ միայնակ մնալով սարերում, նրա գլխում խառնվում են իրականն ու երևակայականը , ինչի պատճառով էլ նա խելագարվում է։

                      էսսե

Որոշ սփոյուռքահայ գրողներ ապրել են իրենց կյանքի և վատ և լավ պահերը։ ԵՎ կյանքը նրանց տանում էր դեպի փորձություններ։Ես կարդացել եմ որոշ սփուռքահայ գրողների բանաստեղծությունները։Ոմանք պատմում էին իրենց ցավի մասին,ոմանք իրենց սիրո մասին,ոմանք երազանքների մասին իսկ ոմանք, ուղղակի  ուզում էին մարդկանց սովորեցնել թե ինչ է կյանք թե ինչ սխալներ չպետք է անենլ։ Օրինակ ես կարդացել եմ Մկրտիճ Հաճյանի բանաստեղծությունները և նա իր«Երազներ ունեինք»պատմում էր թե մենք մեքենա ենք շինել,օդապաիկ ենք շինել բայց երազելու բան ել չի մնացել։Նաև ես կարդացել եմ Լևոն Զավեն Սուրմելյանի «Լույս զվարթ»և«Տունիս հիշատակ»բանաստեղծությունը ու ես նրա ցավը և կարոտը չեի զգում բայց հասկանում էի  թե ինչ էր ուզում ասել նա։Ես կարդացել եմ որոշ սփուռքահայ գրողների կենսագրությունը   ու ես զարմացա թե  այդ կյանքից չեն խելագարվել։

                                                                      Ստուգողական աշխատանք գրականությունից
                                                                             Ես անցել եմ  Իսահակյանը

Ես անցել եմ  Իսահակյանի կենսագրությունը 6-րդ դասարանում։Ես նրան ճանաչեցի «Ռեալտոի կամուջին» և «Օտար ամայի ճամփեքի վրա»բանաստեղծությունները կարդալով։Ես ուսումնասիրել եմ նրա կենսագրությունը շատ է ճամփորդել և ունեցել է շատ հետաքրքիր կյանք։Նրան 2 անգամ ձեռփակալել են,բայց նա մեկ է շարունակում էր գրել իր բանաստեղծությունները։Նա գրել է շատ ստեղծագործություններ։Նա գրել է «Պատրանք»,Մի հին չինական զրույց»,«Անհաղթ խալիֆան»,«Համբերանքի չիբուխը» և այլն։Ես այս պատմվածքները կարդացել եմ։Օինակ «Մի հին չինական զրույց»որտեղ չինացի կայսեր տեսնելով ,  որ իր ժողովուրդը հագնում է ծանր գլխարկներ որոշեց որ իր ժողովուրդը պետք է հագնի ճերմակ թեթև գլխակներ պետք են հագնել։Բայց մարդիկ կռիվ են անում,նրան գլխատում են այդ գլխարկների պատճառով։Եվ օր օրի վրա ոստիկանների եռանդը աճում է՝ հին գլխարկ կրողներին ծեծում են ու ծանր տուգանքի ենթարկում, գավազաններով մեկդի են շպրտում հին գլխարկները և մերկ գլուխներին հարվածում։ Հեռավոր գավառներում հրամանն անմիջապես չկատարողներին լցնում էին բանտերը և շղթայի զարկում. ավելի հեռավոր վայրերում գլուխներն էին կտրում և ձողի ծայրին անցկացնում՝ սարսափ տարածելու համար… ։Այս տողերով Իսահակյանը ասում է որ ոչթե կառավարությունը պետք է որոշի թե ինչ պետք է հագնել , այլ հենց ժողովուրդը։ «Երջանկության իմաստը» որտեղ Իսահակյանը պատմում է թե մի ծերունի դերվիշ եկավ Եգիպտոս որ հարցնի Սֆինկսից թե որն է Երջանկության իմաստը։Նա հարցնում է բայց Սֆինկսը ոչ մի բան չի ասում։Ծերունին 2 անգամ հարցնում է Սֆինկսին բայց նա չի պատասխանում։Երբ Ծերունին մեկ անգամ ել հարցեր նրան Սֆինկսը իր աչքերը նայեցին դերվիշին  և նրա բերանը ասաց։«Ով մարդ, արյունի ծնունդ եւ կրքի ծարավ, քո անմիտ ոգին անհագ տարփում է հավերժ գրգիռի: Երջանկության իմաստը դու անկարող ես ըմբռնել, քո զգացող գոյությունը չարժե իր ձգտումին, եւ ոչ մի նպատակ չարժե, որ նրան ըղձաս:

Սակայն ես ասում եմ քեզ եւ հավիտյան լռում, գնա, եւ այսուհետ մի վրդովիր իմ երջանկավետ անդորրը:

Գնա եւ պատգամիր աշխարհին հանուր, հարավին, նույնպես հյուսիսին, արեւելքին, նույնպես արեւմուտքին, երջանկության իմաստը - չպետք է զգալ, չպետք է խորհել, չպետք է կամենալ, այլ միայն քարանա՜լ, քարանա՜լ, քարանա՜լ ... »: ...

Այս բառերով Իսահակյանը ուզում էր ասեր որ մարդը չպետք է երազի պետք է լինի ինչպես քար։ 

Էսսե Խուլիո Կորտասար
; 

Կորտասարը ծնվել 1914թ. Բրուսելում, չնայած նա լատինամերիկյան գրող էր: Կորտասարը իր ժամանակի ամենաինքնատիպ, նորարար գրողներից է համարվում: Նա կարճ պատմվածքների, արձակ բանաստեղծության վարպետ էր, ուշագրավ  վեպերի  հեղինակ:  Նա դասական  կարծրատիպերը  կոտրելով՝  լատինամերիկյան  գրականության  մեջ  գրական  նոր  ձևերի  սկիզբն ազդարարեց:  Կորտասարի  հերոսները  լիակատար անկախություն  ունեն  և  օժտված  են  մինչ  այդ  չտեսնված  խոր  հոգեբանությամբ:  Նկատի  ունենալով, որ նրա  ստեղծագործություններում  միախառնվում  են  իրականը  և  երևակայականը, Կորտասարին  հաճախ  համարում  են  սյուրռեալիստ  գրող: Ես կարդացել եմ որոշ պատմվածքներ, օրինակ՝ <<Փոքրիկ դրախտը>>,   որը պատմում էր մի Օրանգուի անունով գեներալի  մասին, որը խաբեությամբ երջանկացնում էր իր ժողովրդին, իսկ ժողովուրդը երևակայում (իլուզիայի մեջ էր) էր, որ երջանիկ է: Ինձ թվում է, որ նա ուզում էր ասել որ ավելի լավ է իրականության մեջ ապրել, որքան էլ այն դաժան լինի, քան թե դրախտային աշխարում, որտեղս մի մարդ խաբում է բոլորին: Ես նրան համարում եմ յուրահատուկ և հետաքրքիր գրող:իո 

Էսսե  Սասնա ծռեր էպոսի մասին

  Սասնա ծռեր էպոսը ձևավորվել է հազարամյակներ առաջ և բանավոր կերպով հարատևել մինչև տասնիններորդ դարի վերջերը, երբ Գարեգին Սրվանձտյանցը գրի առավ նրա մի քանի պատումները։ Այնուհետև տարբեր բանահավաքներ պատմական Հայաստանի տարբեր վայրերից գրի առան մի քանի տասնյակ պատումներ, որոնց հիման վրա կազմվեց էպոսի համահավաք տեքստը, որը մենք այսօր կարդում և սովորում ենք։ Աշխարհի շատ ժողովուրդներ ունեն էպոս, բայց քիչ էպոսներ կան, որոնց հերոսների վերադարձին սպասում են մինչև այսօր։ Հայ ժողովուրդը մինչև այսօր սպասում է այն օրվան, թե երբ պետք է աշխարհն այնքան արդար դառնա, որ փոքր Մհերը դուրս գա Վանա ժայռից և իրականացնի մեր բոլոր երազանքները։

Սասնա ծռեր էպոսը բաղկացած է չորս ճյուղից. Սանասար և Բաղդասար, Մեծ Մհեր, Սասունցի Դավիթ և Փոքր Մհեր։ Յուրաքանչյուր ճյուղում պատմվում է նշված հերոսների ծննդյան, կյանքի, ամուսնության, քաջագործությունների և մահվան մասին։ Իմ ամենասիրած հերոսը Մեծ Մհերն է, որովհետև նա կռվում է առյուծի հետ և փրկում Սասունը սովից, հաղթում է Մսրա Մելիքին  և ազատում Սասունը հարկերից, սպանում դևերին և ազատագրում Արմաղանին ու վիշապների արգելափակած ջրերը։  Նա շատ հակասական կերպար է. Շատ սիրում էր Սասունը և իր կնոջը, բայց տրվելով գինու և Մսրա տիրուհու խաբեություններին յոթ տարի գինով հարբած ապրում է Մսրում։ Բայց նա այնքան էր սիրում իր Սասունը և այնքան էր ուզում, որ Սասնա տոհմը շարունակվի, որ նույնիսկ իր և Արմաղանի կյանքի գնով համաձայնում է, որ իրենք զավակ ունենան, որից հետո նրանք մահանում են և ծնվում է մեր ժողովրդի ամենասիրելի հերոսը՝  Սասունցի Դավիթը։

Ես կարծում եմ, որ մենք այսօր էլ շատ բան կարող ենք սովորել մեր էպոսից. Ամենակարևորը՝ թե ինչպես պետք է սիրել հայրենիքը, ինչպես կարելի է վերաբերվել թշնամիներին և ինչպես պետք է ձգտել արդարության ու չնայած ամեն ինչին հավատալ մեր երկրի լավ ապագային, ինչպես հազարամյակներ շարունակ արել է մեր ժողովուրդը ու մեր էպոսի ամեն հերոս։ 

էսսե

էսսե

 

Էսսէ

Ես կարծում եմ, որ Բերնար Վերբերը հիանալի և արտակարգ գրող է: Նա ֆրանսիացի է, գիտաֆանտաստիկ ժանրի ներկայացուցիչ, ժամանակակից գրող,փիլիսոփա : Չնայած նա գրող էր,  բայց  հետաքրքրված էր նկարչությամբ և աստղագիտությամբ: Վեբերի ծնողները հրեա էին: Վերբեր շատ խելացի է,   չնայած  դպրոցում նա  այդքան լավ չէր սովորում և դժվարանում էր հիշել թվերը, բանաձևերը և անգիր անել տեքստերը,  բայց նա ֆրանսիական գրականությունից գերազանցիկ էր : Վերբերը արտաքնից նման չէ գրողի,  ավելի ճիշտ, նա կարծես նկարիչ, բիզնեսմեն լինի:   Ես սիրում եմ նրա ստեղծագործություններից «Իդեոսֆերան»,  որտեղ նա նմանեցնում էր գաղափարները կենդանիների հետ, նաև <<Գեյայի պատասխանը>> և ուրիշներ: Բերնար Վերբեր հիանալի  ֆանտաստիկ գրող է:

Խուլիո Կորտասար

Ծնվել է 1914-ին Բրյուսելում` արգենտինացու ընտանիքում: Նրա հայրը Արգենտինայիդեսպանության ածխատակից էր:

Առաջին տպագրած երկը «Գրավված տունը» պատմվածքն է: «Ես պատմվածքներ էի գրում ևմիայն պատմվածքներ և անողոք էի իմ հանդեպ, քանզի աչքիս առաջ ունեի Բորխեսին, նրաարտասովոր սեղմությունը»: Բորխեսը միշտ հպարտանում էր, որ առաջինն է տպագրելԿորտասարին իր «Անալես դե Բուենոս-Այրես» ամսագրում` 1946-ին:

Ռազմական դիկտատուրան հայրենիքում, ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ում թղթակից ու թարգմանիչ աշխատելը,որը նրան աշխարհով մեկ շրջելու հնարավորություն էր տալիս, դրդեցին նրան մնալ Փարիզում,որի մասին Կորտասարն ասում էր. «Ավելի լավ է լինել ոչինչ մի քաղաքում, որն ամեն ինչ է, քանհակառակը»:

1949-ին հրատարակել է «Թագավորներ» դրաման: «Գազանանոց» (1951), «Խաղի վերջը» (1956), «Գաղտնի զենք» (1959) պատմվածքների ժողովածուներում և «Շահումներ» (1960) վեպում կանֆանտաստիկայի տարրեր: «Դասակարգ խաղալ» (1963) վեպը մի փորձ էր 60-ական թթ.լատինաամերիկյան գրականության մեջ մտցնելու նեոավանգարդիզմը, որի սկզբունքներըզարգացվեցին «Մեկ օրվա շուրջը 80 աշխարհներում» (1967) գեղարվեստական-հրապարակախոսական ժողովածուում, «62 մոդել հավաքման համար» (1967), «Վերջինռաունդը» (1969) վեպերում:

Բացի պատմվածքներից, էսսեներից, վեպերից` նաև մի քանի բանաստեղծական ժողովածուներիհեղինակ է, որոնցից մեկը գրված է իտալերեն:

Խուլիո Կորտասարի թարգմանությամբ հրապարակվել են բազում հեղինակներ (ԷդգարՊոյի երկհատորյակը`   թարգմանչի  առաջաբանով  և ծանոթագրություններով,  Մացուո Բասյոյի բանաստեղծությունները  և այլն):

Կորտասարը իր ժամանակի ամենաինքնատիպ, նորարար գրողներից է համարվում, կարճպատմվածքի, արձակ բանաստեղծությանվարպետ, ուշագրավ վեպերի հեղինակ: Նա, դասականկարծրատիպերը կոտրելով, լատինամերիկյան գրականության մեջ գրական նոր ձևերի սկիզբնազդարարեց` խուսափելով ուղղագիծ պատումից: Կորտասարի հերոսները լիակատարանկախություն ունեն և օժտված են մինչ այդ չտեսնված խոր հոգեբանությամբ: Նկատի ունենալով,որ նրա ստեղծագործություններում ներթափանցվում են իրականը և երևակայականը,Կորտասարին հաճախ համարում են սյուրռեալիստ գրող:

Մահացել է 1984-ին Փարիզում: